Ik kreeg gisteren een grappig valentijnskaartje van een vriendin. Ze wenste mij vandaag een “wilde dag”…

Met de afbeelding van dit kaartje voor ogen heb ik daar flink om gelachen. Ik ben nooit zo bezig met Valentijnsdag, dit soort commercie gaat eigenlijk aan mijn aandacht voorbij. Het kaartje zette mij aan het denken over verwachtingen en verlangens in de liefde.

Natuurlijk is het leuk (en spannend) als iemand je laat weten dat je geliefd bent. Hoe romantisch is het als je een (anoniem) kaartje krijgt. Je voelt je gezien, er is aandacht voor jou. Zo waardevol om liefde en plezier met elkaar te delen.

Toch zit er ook een andere kant aan, want hoe vaak vullen we met die liefde van een ander de leegtes in onszelf? We verbinden voorwaarden en verwachtingen aan de liefde. Vroeg of laat raak je dan teleurgesteld in je geliefde of soms zelfs in DE liefde. Terwijl we ergens toch ook steeds weer verlangen naar die liefde.

Hoe zou het zijn als je in contact zou staan met een onuitputtelijke bron van liefde? Een stroom die altijd doorgaat en er altijd is. Dit is moeilijk voor te stellen. Maar stel je eens voor dat er binnen in jou zo’n bron van liefde aanwezig is, dat jij ten diepste zelf die bron van liefde bent. Het enige dat dan nodig is, is je daarvoor te openen, jezelf te laten doordrenken, overstromen van je eigen liefde.

Als je deze bron in jezelf hebt ontdekt, ben je je eigen Valentijn. Persoonlijk word ik daar heel erg blij van, ik voel de energie die daar vanuit gaat. En de ontdekking die ik heb gedaan is, dat hoe meer ik verbonden ben met mijn eigen liefdesbron, hoe meer ik uit kan reiken, vanuit liefde, naar de mensen om mij heen.

Ik wens jou ook een wilde Valentijnsdag en liefde het hele jaar door.